Blog 19
Brendan wordt vandaag opgenomen in het ziekenhuis omdat, er een weke delen release van de heupmusculatuur wordt uitgevoerd, zodat hij minder pijn krijgt.
Dat de druk op de heupen minder wordt.
Na het ongeluk op het dagverblijf, bleef Brendan klagen over pijn in de heupen.
Natuurlijk blijf ik weer bij hem slapen, er wordt een stretcher naast Brendan zijn bed geplaatst, Brendan kijkt opgelucht, natuurlijk knul, en geef hem een dikke kus, en zeg tegen hem, ik laat jou niet alleen achter.
Orlando en Cheyenne werden uit school opgevangen door Oma, totdat August weer thuis kwam.
Brendan kwam van de verkoeverkamer af, in een immobiliserend spreidgips.
Brendan moest op zijn rug blijven liggen, en had het niet naar zijn zin en was heel stilletjes aan het huilen.
Het stilletjes huilen ging over in hardop huilen, met echte tranen, het leek erop of hij pijn had.
De verpleging gewaarschuwd, dat Brendan pijn had, verpleegster zei, hij moet gewoon wennen, dat hij op zijn rug moet blijven liggen.
Ik had gevraagd, of de dokter, hier niet even naar kon komen kijken, nee dat hebben wij al door gegeven, en de dokter zegt het zelfde als ons, hij moet wennen op zijn rug te liggen, dat moeten alle kinderen in het begin na deze operatie.
De hele nacht bij Brendan gezeten, en hij wilde mij iets wijs maken, en wees naar zijn buik, gekeken, maar ik zag niks.
Hij wilde niet eten, en was alleen maar aan het huilen, ik ben toen zelf op onderzoek uit gegaan, waar die pijn vandaan zou kunnen komen.
Misschien dat het gips te strak zit? Brendan kan dat niet vertellen.
Brendan was moeilijk om te draaien, met deze spreidgips, dus ik heb een kussen gepakt, en draaide hem op zijn zij, zodat hij niet door draaide op zijn buik.
Bij het draaien begon hij zo hard te gillen van de pijn, zijn laken lag onder het bloed.
Geen verpleegster te zien, die op het gegil van Brendan af kwam.
Op de knop gedrukt voor hulp, dat duurde ook een eeuw, wat bleek nou, een scherp stuk gips, is door Brendan zijn stuitje gegaan, wat een gat heeft veroorzaakt.
Durf de verpleegster nog te zeggen, o, maar dat valt wel mee, ik zal wat gaasjes pakken, nee niks gaasjes pakken, je piept de dokter maar op!
Komt de dokter, geen excuus niks natuurlijk, nee durft die arrogante kwal nog te zeggen, ja, maar dat komt ook, doordat deze patiënt zelf niets aan kan geven als hij ergens pijn heeft.
Nee, nou moet je toch ophouden, Brendan was al vrij snel aan het huilen van de pijn, maar wordt niet serieus genomen.
Als moeder moet je dan je gebalde vuistje naar beneden houden, en rustig blijven, terwijl je toe moet kijken, hoeveel pijn Brendan heeft, en nog lang zal blijven houden.
Dokter probeerde het gips om te buigen, maar dat ging moeilijk, gipsmeester erbij gehaald, en het stuk is weg gezaagd, en dik verband terug geplaats.
Ik was zo kwaad, hoe kan dit in godsnaam gebeuren?
De gipsmeester had Brendan dus met nat gips, in zijn zachte matras terug gelegd, waardoor het gips naar binnen werd geduwd.
Weer een haast klusje, geen geduld om even te wachten tot het gips is opgedroogd.
Het is een lelijke wond op een moeilijke plek (stuitje), die niet een twee drie dicht zal gaan.
Brendan wees natuurlijk naar zijn buik, maar bedoelde zijn stuitje, wat hij niet kan aanwijzen, ik kon mij wel voor mijn kop slaan, dat ik niet veel eerder was gaan kijken.
Ik moet gewoon voortaan op mijn eigen gevoel af gaan, en niet naar de verpleging of dokters luisteren.
Brendan kon niet slapen van de pijn, deze nacht had een broeder dienst, die heel lief was voor Brendan, en tegen mij zei, ik ga bij Brendan zitten, zodat u ook even kan gaan slapen, en als er iets is dan maak ik u wel wakker, zo lief.
Ik was kapot, niet alleen door niet te slapen, maar ook geestelijk, want waarom moest Brendan dit weer gebeuren.
Vandaag gelukkig weer met Brendan naar huis, maar hij heeft veel pijn aan zijn stuitje, en de nachten zijn moeilijk voor hem, van de kinderarts heeft hij Nedeltran gekregen om te slapen.
Dit middel is eigenlijk voor allergie en jeuk, maar je wordt er ook heel duf van en is niet zo schadelijk zei de kinderarts.
Nou inderdaad, Brendan werd wel duf, maar kon niet slapen van de pijn, en kreeg een paracetamol zetpil voor de pijn, dat moet goed genoeg zijn, vertelde de kinderarts, en was niet van plan om Brendan iets sterkers te geven tegen de pijn.
De wond wilde niet dichten, de dokter besloot, een ouderwets middel te geven, om op de wond te smeren, en dat was jodium met kwik erin.
Ik ben daar mee begonnen, en langzaam zag je dat de wond ging helen.
De plek bleef heel dun en kwetsbaar, maar Brendan ging gelukkig toch niet meer naar het dagverblijf, dus lag de verzorging geheel bij mij zelf.
Onder tussen hadden wij een klacht ingediend, over het ongeluk, wat met Brendan was gebeurd, op het kinderdagverblijf de Beukenborgh.
Na 3 mnd. kregen wij een reactie, schrijven ze:
Door omstandigheden ben ik nu pas in de gelegenheid te reageren op u klacht over het K.D.V de B., waarvoor ik mij bij dezen verontschuldig.
Uit de diverse gesprekken tussen u en onze maatschappelijk werker de heer V. is mij gebleken dat terugkeer van Brendan naar het dagverblijf voor u onbespreekbaar is.
Het voorstel van de heer V. met direct betrokkenen u klacht na te gaan zag u om redenen van de verstoorde relatie en wantrouwen niet zitten.
Op zich betreur ik deze stellingname vooral omdat u de kwaliteit van het K.D.V in u brief ernstig diskwalificeert.
Wellicht ten overvloede wijs ik u erop dat de directie van de Stichting inhoudelijk op de hoogte is over u klachten.
Hun teleurstelling met betrekking tot de procedure en afwikkeling onderschrijf ik.
In dit soort situaties is het passender de problemen goed met elkaar te bespreken en tot “mogelijke” acceptabele oplossingen te komen.
Uw keuze voor een andere voorziening is u goed recht, maar lost u probleem in relatie tot de B. niet op.
Overigens is mij uit verder onderzoek niet gebleken dat de door u gesuggereerde klachten bij meerdere ouders bestaan.
Ik neem dan ook de vrijheid uw klacht te beschouwen als een incident.
In de hoop dat u zich beter kunt vinden in het zorgaanbod van een ander K.D.V., verblijf ik u,
Met vriendelijke groet,
P.H.F. L
Klachtenfunctionaris
Ik had niet anders verwacht, van de klacht die wij hadden ingediend, geen excuus niks.
Brendan heeft veel pijn door dit ongeluk, en dit moet je maar als een incident zien, en daar is het mee klaar.
En dan verwachten ze ook nog, dat Brendan terug zou komen, die zijn echt gek, het vertrouwen bij ons, en van Brendan is weg.
Dan maar thuis, Brendan is een gezellige knul, en ons niks te veel, maar het zou voor hem leuk zijn, met leeftijdgenootjes om te kunnen gaan.
Wij hebben inmiddels wel al een gesprek gehad met een ander dagverblijf, De Schelp, in Veenendaal, en dat was een zeer open gesprek, alles was bespreekbaar.
Deze Directrice snapte onze bezorgdheid, om Brendan, en zij zouden gaan kijken, in welke groep Brendan het beste zou kunnen passen.
Brendan is nog niet vrij van pijn, maar we hebben besloten om met zijn alle, 9 dagen op vakantie te gaan naar Curaçao, Brendan is nu nog redelijk qua gezondheid, dus moeten we nu de kans pakken.
Brendan is vaak moe, en hangt in zijn rolstoel, en uit de bloeduitslag bleek dat hij weer een up had van het CMV virus, door deze ingreep van zijn heupen is hij qua weerstand weer achteruit gegaan.
En het virus is zo verraderlijk, dat niemand ons kan zeggen, of Brendan hier weer helemaal boven op komt.
Vroeg op gestaan, spannend met zijn alle op vakantie, hoe zou Brendan het vliegen ervaren, de twee andere kids hadden al een keer naar Amerika gevlogen.
Gelukkig kon Brendan in een vliegtuigstoel zitten, ondersteunt door kussens.
Wij gingen als eerste het vliegtuig in, om Brendan goed te zetten, hij was heel erg gespannen, en was een beetje aan het huilen.
Cheyenne was ook heel druk, en plezierig aan het zingen, die vond het toch ook allemaal wel spannend, Orlando gedroeg zich als hun grote broer, en lette op Cheyenne.
Eenmaal in de lucht, was Brendan ontspannen, en probeerde uit het raam te kijken, en al de mensen die naar het toilet gingen was hij aan het nakijken.
Orlando en Cheyenne mochten bij de piloot kijken, en kwamen met hele verhalen terug.
Cheyenne had nog geslapen, Orlando en Brendan waren de hele reis klaar wakker gebleven.
Moe aangekomen, gelijk naar het hotel, en Brendan laten rusten in een campingbedje, die wij hadden meegenomen.
Orlando en Cheyenne languit op bed, en de Amerikaanse zender opgezet, wij de koffers uitgepakt.
Volgende dag stationcar gehuurd, waar we de rolstoel ingeklapt in kunnen plaatsen, en Brendan steunend op mij, op de achterbank.
Lekker vroeg wakker geworden, en in het hotel uitgebreid ontbijten, en dat beviel Orlando wel, scrambler eggs, gebakken aardappeltjes, worstjes en vers fruit, onze lekkerbek genoot daar wel van.
Waar eten is, daar kan je Orlando vinden.
Cheyenne die dansend, en zingend haar ontbijt aan het eten was, Brendan ieder keer een stukje brood, terwijl hij gelijker tijd nieuwsgierig aan het rond kijken was.
Daarna lekker liggen, aan het strand van het hotel, Brendan, Orlando en Cheyenne lekker in de zee zwemmen, wat genoot Brendan daarvan lekker vrij met zijn zwemband zwemmen.
Onze zwem rat af en toe uit het water halen, Brrrrrr wat had hij het dan even koud, maar vrij snel kwam hij weer bij, van de warmte van de zon, en dan lag hij op de stretcher ook heerlijk te zonnen.
Wat een heerlijke vakantie na al die ellende, kinderen vermaakte zich goed, en als de kids het naar hun zin hebben, dan genieten wij ook!
Vandaag onverwachts naar August zijn zus Erna, zwager en kinderen geweest, die op Curaçao wonen, wat een verrassing, ze hadden dit nooit gedacht.
Als de kinderen uitgezwommen waren, dan gingen we een stuk met de auto toeren, om te kijken waar August is opgegroeid, en of hij nog bekende plekjes terug zag.
Brendan genoot daarvan, maar de andere twee hadden zo iets van, zo snel mogelijk weer terug naar het hotel.
Af en toe ook even in het centrum van Willemstad wandelen, even over de pontjes brug heen en terug.
Brendan zijn verjaardag op het strand gevierd, met een mooie taart!
Vakantie zit er alweer bijna op, maar voordat wij gaan, was er nog een carnaval optocht, en daar hebben de kinderen ook van genoten.
Helaas moeten wij weer terug naar Nederland, August weer werken, en de kinderen weer naar school, Brendan nog even niet, tot dat alles geregeld is met het nieuwe dagverblijf.
Wij melden ons om terug te vliegen, maar krijgen dan te horen dat Brendan niet terug mag vliegen, vanwege zijn handicap, en of dit wel verantwoord is.
Nou ja zeg, hij is toch ook naar Curaçao zonder problemen gevlogen, ze zien toch de datum wanneer we zijn gekomen.
Na heel veel praten, hebben ze er een dokter bij gehaald, en die gaf toestemming, dat Brendan gewoon terug mag vliegen.
Na een lange vliegreis zijn wij weer veilig thuis gekomen, en wat hadden wij dit allemaal nodig, we kunnen er weer tegen aan.
Brendan wordt vandaag opgenomen in het ziekenhuis omdat, er een weke delen release van de heupmusculatuur wordt uitgevoerd, zodat hij minder pijn krijgt.
Dat de druk op de heupen minder wordt.
Na het ongeluk op het dagverblijf, bleef Brendan klagen over pijn in de heupen.
Natuurlijk blijf ik weer bij hem slapen, er wordt een stretcher naast Brendan zijn bed geplaatst, Brendan kijkt opgelucht, natuurlijk knul, en geef hem een dikke kus, en zeg tegen hem, ik laat jou niet alleen achter.
Orlando en Cheyenne werden uit school opgevangen door Oma, totdat August weer thuis kwam.
Brendan kwam van de verkoeverkamer af, in een immobiliserend spreidgips.
Brendan moest op zijn rug blijven liggen, en had het niet naar zijn zin en was heel stilletjes aan het huilen.
Het stilletjes huilen ging over in hardop huilen, met echte tranen, het leek erop of hij pijn had.
De verpleging gewaarschuwd, dat Brendan pijn had, verpleegster zei, hij moet gewoon wennen, dat hij op zijn rug moet blijven liggen.
Ik had gevraagd, of de dokter, hier niet even naar kon komen kijken, nee dat hebben wij al door gegeven, en de dokter zegt het zelfde als ons, hij moet wennen op zijn rug te liggen, dat moeten alle kinderen in het begin na deze operatie.
De hele nacht bij Brendan gezeten, en hij wilde mij iets wijs maken, en wees naar zijn buik, gekeken, maar ik zag niks.
Hij wilde niet eten, en was alleen maar aan het huilen, ik ben toen zelf op onderzoek uit gegaan, waar die pijn vandaan zou kunnen komen.
Misschien dat het gips te strak zit? Brendan kan dat niet vertellen.
Brendan was moeilijk om te draaien, met deze spreidgips, dus ik heb een kussen gepakt, en draaide hem op zijn zij, zodat hij niet door draaide op zijn buik.
Bij het draaien begon hij zo hard te gillen van de pijn, zijn laken lag onder het bloed.
Geen verpleegster te zien, die op het gegil van Brendan af kwam.
Op de knop gedrukt voor hulp, dat duurde ook een eeuw, wat bleek nou, een scherp stuk gips, is door Brendan zijn stuitje gegaan, wat een gat heeft veroorzaakt.
Durf de verpleegster nog te zeggen, o, maar dat valt wel mee, ik zal wat gaasjes pakken, nee niks gaasjes pakken, je piept de dokter maar op!
Komt de dokter, geen excuus niks natuurlijk, nee durft die arrogante kwal nog te zeggen, ja, maar dat komt ook, doordat deze patiënt zelf niets aan kan geven als hij ergens pijn heeft.
Nee, nou moet je toch ophouden, Brendan was al vrij snel aan het huilen van de pijn, maar wordt niet serieus genomen.
Als moeder moet je dan je gebalde vuistje naar beneden houden, en rustig blijven, terwijl je toe moet kijken, hoeveel pijn Brendan heeft, en nog lang zal blijven houden.
Dokter probeerde het gips om te buigen, maar dat ging moeilijk, gipsmeester erbij gehaald, en het stuk is weg gezaagd, en dik verband terug geplaats.
Ik was zo kwaad, hoe kan dit in godsnaam gebeuren?
De gipsmeester had Brendan dus met nat gips, in zijn zachte matras terug gelegd, waardoor het gips naar binnen werd geduwd.
Weer een haast klusje, geen geduld om even te wachten tot het gips is opgedroogd.
Het is een lelijke wond op een moeilijke plek (stuitje), die niet een twee drie dicht zal gaan.
Brendan wees natuurlijk naar zijn buik, maar bedoelde zijn stuitje, wat hij niet kan aanwijzen, ik kon mij wel voor mijn kop slaan, dat ik niet veel eerder was gaan kijken.
Ik moet gewoon voortaan op mijn eigen gevoel af gaan, en niet naar de verpleging of dokters luisteren.
Brendan kon niet slapen van de pijn, deze nacht had een broeder dienst, die heel lief was voor Brendan, en tegen mij zei, ik ga bij Brendan zitten, zodat u ook even kan gaan slapen, en als er iets is dan maak ik u wel wakker, zo lief.
Ik was kapot, niet alleen door niet te slapen, maar ook geestelijk, want waarom moest Brendan dit weer gebeuren.
Vandaag gelukkig weer met Brendan naar huis, maar hij heeft veel pijn aan zijn stuitje, en de nachten zijn moeilijk voor hem, van de kinderarts heeft hij Nedeltran gekregen om te slapen.
Dit middel is eigenlijk voor allergie en jeuk, maar je wordt er ook heel duf van en is niet zo schadelijk zei de kinderarts.
Nou inderdaad, Brendan werd wel duf, maar kon niet slapen van de pijn, en kreeg een paracetamol zetpil voor de pijn, dat moet goed genoeg zijn, vertelde de kinderarts, en was niet van plan om Brendan iets sterkers te geven tegen de pijn.
De wond wilde niet dichten, de dokter besloot, een ouderwets middel te geven, om op de wond te smeren, en dat was jodium met kwik erin.
Ik ben daar mee begonnen, en langzaam zag je dat de wond ging helen.
De plek bleef heel dun en kwetsbaar, maar Brendan ging gelukkig toch niet meer naar het dagverblijf, dus lag de verzorging geheel bij mij zelf.
Onder tussen hadden wij een klacht ingediend, over het ongeluk, wat met Brendan was gebeurd, op het kinderdagverblijf de Beukenborgh.
Na 3 mnd. kregen wij een reactie, schrijven ze:
Door omstandigheden ben ik nu pas in de gelegenheid te reageren op u klacht over het K.D.V de B., waarvoor ik mij bij dezen verontschuldig.
Uit de diverse gesprekken tussen u en onze maatschappelijk werker de heer V. is mij gebleken dat terugkeer van Brendan naar het dagverblijf voor u onbespreekbaar is.
Het voorstel van de heer V. met direct betrokkenen u klacht na te gaan zag u om redenen van de verstoorde relatie en wantrouwen niet zitten.
Op zich betreur ik deze stellingname vooral omdat u de kwaliteit van het K.D.V in u brief ernstig diskwalificeert.
Wellicht ten overvloede wijs ik u erop dat de directie van de Stichting inhoudelijk op de hoogte is over u klachten.
Hun teleurstelling met betrekking tot de procedure en afwikkeling onderschrijf ik.
In dit soort situaties is het passender de problemen goed met elkaar te bespreken en tot “mogelijke” acceptabele oplossingen te komen.
Uw keuze voor een andere voorziening is u goed recht, maar lost u probleem in relatie tot de B. niet op.
Overigens is mij uit verder onderzoek niet gebleken dat de door u gesuggereerde klachten bij meerdere ouders bestaan.
Ik neem dan ook de vrijheid uw klacht te beschouwen als een incident.
In de hoop dat u zich beter kunt vinden in het zorgaanbod van een ander K.D.V., verblijf ik u,
Met vriendelijke groet,
P.H.F. L
Klachtenfunctionaris
Ik had niet anders verwacht, van de klacht die wij hadden ingediend, geen excuus niks.
Brendan heeft veel pijn door dit ongeluk, en dit moet je maar als een incident zien, en daar is het mee klaar.
En dan verwachten ze ook nog, dat Brendan terug zou komen, die zijn echt gek, het vertrouwen bij ons, en van Brendan is weg.
Dan maar thuis, Brendan is een gezellige knul, en ons niks te veel, maar het zou voor hem leuk zijn, met leeftijdgenootjes om te kunnen gaan.
Wij hebben inmiddels wel al een gesprek gehad met een ander dagverblijf, De Schelp, in Veenendaal, en dat was een zeer open gesprek, alles was bespreekbaar.
Deze Directrice snapte onze bezorgdheid, om Brendan, en zij zouden gaan kijken, in welke groep Brendan het beste zou kunnen passen.
Brendan is nog niet vrij van pijn, maar we hebben besloten om met zijn alle, 9 dagen op vakantie te gaan naar Curaçao, Brendan is nu nog redelijk qua gezondheid, dus moeten we nu de kans pakken.
Brendan is vaak moe, en hangt in zijn rolstoel, en uit de bloeduitslag bleek dat hij weer een up had van het CMV virus, door deze ingreep van zijn heupen is hij qua weerstand weer achteruit gegaan.
En het virus is zo verraderlijk, dat niemand ons kan zeggen, of Brendan hier weer helemaal boven op komt.
Vroeg op gestaan, spannend met zijn alle op vakantie, hoe zou Brendan het vliegen ervaren, de twee andere kids hadden al een keer naar Amerika gevlogen.
Gelukkig kon Brendan in een vliegtuigstoel zitten, ondersteunt door kussens.
Wij gingen als eerste het vliegtuig in, om Brendan goed te zetten, hij was heel erg gespannen, en was een beetje aan het huilen.
Cheyenne was ook heel druk, en plezierig aan het zingen, die vond het toch ook allemaal wel spannend, Orlando gedroeg zich als hun grote broer, en lette op Cheyenne.
Eenmaal in de lucht, was Brendan ontspannen, en probeerde uit het raam te kijken, en al de mensen die naar het toilet gingen was hij aan het nakijken.
Orlando en Cheyenne mochten bij de piloot kijken, en kwamen met hele verhalen terug.
Cheyenne had nog geslapen, Orlando en Brendan waren de hele reis klaar wakker gebleven.
Moe aangekomen, gelijk naar het hotel, en Brendan laten rusten in een campingbedje, die wij hadden meegenomen.
Orlando en Cheyenne languit op bed, en de Amerikaanse zender opgezet, wij de koffers uitgepakt.
Volgende dag stationcar gehuurd, waar we de rolstoel ingeklapt in kunnen plaatsen, en Brendan steunend op mij, op de achterbank.
Lekker vroeg wakker geworden, en in het hotel uitgebreid ontbijten, en dat beviel Orlando wel, scrambler eggs, gebakken aardappeltjes, worstjes en vers fruit, onze lekkerbek genoot daar wel van.
Waar eten is, daar kan je Orlando vinden.
Cheyenne die dansend, en zingend haar ontbijt aan het eten was, Brendan ieder keer een stukje brood, terwijl hij gelijker tijd nieuwsgierig aan het rond kijken was.
Daarna lekker liggen, aan het strand van het hotel, Brendan, Orlando en Cheyenne lekker in de zee zwemmen, wat genoot Brendan daarvan lekker vrij met zijn zwemband zwemmen.
Onze zwem rat af en toe uit het water halen, Brrrrrr wat had hij het dan even koud, maar vrij snel kwam hij weer bij, van de warmte van de zon, en dan lag hij op de stretcher ook heerlijk te zonnen.
Wat een heerlijke vakantie na al die ellende, kinderen vermaakte zich goed, en als de kids het naar hun zin hebben, dan genieten wij ook!
Vandaag onverwachts naar August zijn zus Erna, zwager en kinderen geweest, die op Curaçao wonen, wat een verrassing, ze hadden dit nooit gedacht.
Als de kinderen uitgezwommen waren, dan gingen we een stuk met de auto toeren, om te kijken waar August is opgegroeid, en of hij nog bekende plekjes terug zag.
Brendan genoot daarvan, maar de andere twee hadden zo iets van, zo snel mogelijk weer terug naar het hotel.
Af en toe ook even in het centrum van Willemstad wandelen, even over de pontjes brug heen en terug.
Brendan zijn verjaardag op het strand gevierd, met een mooie taart!
Vakantie zit er alweer bijna op, maar voordat wij gaan, was er nog een carnaval optocht, en daar hebben de kinderen ook van genoten.
Helaas moeten wij weer terug naar Nederland, August weer werken, en de kinderen weer naar school, Brendan nog even niet, tot dat alles geregeld is met het nieuwe dagverblijf.
Wij melden ons om terug te vliegen, maar krijgen dan te horen dat Brendan niet terug mag vliegen, vanwege zijn handicap, en of dit wel verantwoord is.
Nou ja zeg, hij is toch ook naar Curaçao zonder problemen gevlogen, ze zien toch de datum wanneer we zijn gekomen.
Na heel veel praten, hebben ze er een dokter bij gehaald, en die gaf toestemming, dat Brendan gewoon terug mag vliegen.
Na een lange vliegreis zijn wij weer veilig thuis gekomen, en wat hadden wij dit allemaal nodig, we kunnen er weer tegen aan.
Klik op de bovenstaande foto om de video te zien van onze zwemvakantie op Curacao.
Blog 20 wordt gepubliceerd op dinsdag 13 oktober.