31-03-2014 blog 2
De dagen dat alles geregeld moet worden voor de crematie.
In alle emotie moeten wij Orlando bellen, die ook zo graag afscheid had willen nemen van zijn broer.
Gelukkig was Orlando en Susan de hele zondag bij Brendan geweest, maar hij had de volgende dag zijn werkplicht in Den haag i.v.m de NSS (Nucleair Top), natuurlijk was het op die dag druk op de weg dus je zegt een paar keer tegen hem haast je niet.
Inmiddels was de huisarts gekomen en hij had het ook moeilijk met de hele situatie hoe het allemaal is gegaan.
Niemand had dit zien aankomen, want Brendan kwam er altijd zelf weer bovenop.
Huisarts is lang gebleven om alles te regelen en ons te steunen.
We leggen Brendan op zijn kussen en dekken hem toe met zijn dekbed, Cheyenne is nog even bij hem gaan liggen zoals zij altijd even deed, het verschil was nu alleen dat zij nu niet aan haar haren werd getrokken. Brendan lag er zo mooi bij en je hoopte eigenlijk dat hij elk moment zijn ogen zou openen.
Gelukkig was Orlando toch nog snel gekomen en heeft hij met Brendan geknuffeld.
Ook Susan en Oma waren inmiddels aangekomen en Brendan is wat geknuffeld, maar dat was hij altijd al gewend onze knuffelbeer.
Nu alles gaan regelen met de begrafenisondernemer, op dat moment zet je alles op de automatische piloot.
Gelukkig had ik alles al op papier gezet hoe Brendan zijn crematie eruit zou moeten zien, en wat er op de rouwkaart zou moeten komen te staan.
Muziek met zijn alle uitkiezen en dan de muziek die wij toepasselijk vonden voor Brendan, want Brendan had zelf geen favoriete lied omdat hij doof was.
Ik raad iedereen aan om alles op papier te zetten voor de achterblijvers en niet te wachten tot je ziek bent, of onverwachts overlijd, de kostbare tijd dat je nog bij je kind of geliefde kan door brengen is zovele malen belangrijker.
Brendan werd in zijn eigen bed in zijn slaapkamer opgebaard.
Kleding met zijn alle uitgezocht en ik heb Brendan zelf aangekleed, wassen en scheren was niet meer nodig dat hadden wij s ”morgens al gedaan.
Onze lieve mooie stoere jongen lag er zo mooi bij!
Regelmatig loop je met zijn alle naar zijn kamer om Brendan nog even te knuffelen en een kus te geven op zijn mooie perfecte volle zoenlippen en dat tussen het geregel door en besef je nog steeds niet dat hij nooit meer wakker zal worden.
Kinderen die de enveloppen gaan schrijven voor de rouwkaarten, en ook hier weer heel belangrijk, ik had van te voren een lijst gemaakt met de namen en adressen naar wie de rouwkaarten gestuurd moeten worden.
Oma is naar huis gegaan want die moest weer terug naar haar hondje die nu alleen was.
Met al het verdriet en geregel belt Dr. M.A. Van M. arts-assistent van het AMC mij op, om ons te condoleren, nadat zij door haar supervisor was gebeld dat Brendan was overleden.
De manier hoe zij mij toesprak was zo koud en arrogant, ik kan mij nu voorstellen dat onze huisarts niet tot haar door kon dringen om Brendan te laten beoordelen.
Ik was zo boos en zei tegen haar u bent mede schuldig dat Brendan niet menswaardig is overleden, waarop zij weer op een arrogante toon antwoorde zo vindt u dat!
Ik dacht bij mij zelf ik moet dit gesprek beëindigen, want anders ga ik straks dingen zeggen wat niet netjes is en dat heb ik dan ook maar gedaan.
Haar supervisor had ik al gesproken Professor DR. H ook zo arrogante dokter, en hij zei tegen mij dat deze arts-assistent goed had gehandeld en hij verwees naar de brief van de cardioloog waar in stond dat Brendan in de palliatieve fase was, maar dat er niet humaan is gehandeld dat interesseerde hem natuurlijk niet.
De palliatieve fase was nog niet geregeld en al is een patiënt in de terminale fase wat Brendan nog niet was, dan hoor je ook te helpen om het lijden te verzachten.
Het is toch een kleine moeite om Brendan even op de SEH te ontvangen!
Hij wilde verdomme drinken, maar kon dat niet meer denkend door een obstructie in zijn keel.
De laatste keer dat hij op interne in het AMC was opgenomen was ons ook duidelijk door de internist verteld dat als Brendan weer zo ziek zou worden dat Brendan dan naar het AMC gebracht moet worden, omdat al zijn medische gegevens in de computer van AMC genoteerd staan en Brendan te complex is voor een ander ziekenhuis.
Wij zijn aan het rouwen en dan krijg je er dit ook nog bij, arrogante artsen die totaal geen medeleven tonen.
Eigenlijk verbaasd mij dat niet meer al die arrogante egotrippers van artsen na al die opnames in het AMC en andere ziekenhuizen. (op dit onderwerp kom ik nog terug in mijn andere blogs)
Er zijn uitzonderingen, maar die kan je op je vingers tellen.
De kinderen zijn allemaal blijven slapen en dat was voor iedereen een fijn gevoel, maar van slapen is niet veel gekomen.
Je stapt iedere keer je bed uit om even naar Brendan te gaan kijken, en dan zie je dat zijn bed open staat en wij waren dat niet gewend dus iedere keer had je de neiging om het bed dicht te doen, bang dat hij eruit zou vallen, maar door het koelapparaat was dit niet mogelijk.
Als wij af en toe vergeten waren zijn bed dicht te doen dan riep Brendan ons ook op zijn manier, en keek ons dan met zijn doordringende ogen aan, van hallo je bent mijn bed vergeten dicht te doen.
Dinsdagmorgen met zijn alle ontbeten, maar niemand kreeg een hap door zijn keel.
Langzaam aan kwamen de visites om te condoleren en Brendan zijn laatste groet te geven.
Wij hadden ervoor gekozen om doorlopend bezoek te ontvangen en daar hebben wij geen moment spijt van gehad, maar het was wel zwaar en druk.
Vriendinnen van mij die van ver kwamen een oude buurjongen van mijn moeder die was gekomen.
Oma die elke dag op en neer reisde van Rotterdam naar Zoetermeer.
Neefjes en nichtjes die met elkaar op de grond gingen zitten in Brendan zijn kamer en daar samen gehuild en gelachen hebben en oude herinneringen hebben opgehaald.
En dan aaide ze allemaal weer even door zijn haren.
Dit was voor ons zo fijn om te zien, want Brendan was een gezelschapsmens!
Zijn neef die eerst bang was voor de confrontatie met zijn overleden neef en na deze ervaring dat niet meer is.
De TV boven Brendan zijn bed aangezet met zijn favoriet DVD van onze laatste vakantie in 2013 in Orlando( Florida) en daar zijn de kinderen en wij nog steeds blij om dat wij toen zijn gegaan.
Soms bleven de mensen mee eten en gingen soms pas na 23:00 de deur uit en dan gingen wij ook weer slapen tenminste dat probeerde wij dan.
Trots op onze kinderen en Susan die alles draaiend hebben gehouden en die elke dag voor het ontbijt lunch en avond eten hebben gezorgd, voor de visite koffie hebben gezet en tussendoor ook nog voor de boodschappen hebben gezorgd.
Mijn volgende blog 3 a.s. dinsdag 7 april gaat over de dag dat wij voorgoed afscheid moeten nemen van onze dierbare Brendan.
De dag van de crematie.
De dagen dat alles geregeld moet worden voor de crematie.
In alle emotie moeten wij Orlando bellen, die ook zo graag afscheid had willen nemen van zijn broer.
Gelukkig was Orlando en Susan de hele zondag bij Brendan geweest, maar hij had de volgende dag zijn werkplicht in Den haag i.v.m de NSS (Nucleair Top), natuurlijk was het op die dag druk op de weg dus je zegt een paar keer tegen hem haast je niet.
Inmiddels was de huisarts gekomen en hij had het ook moeilijk met de hele situatie hoe het allemaal is gegaan.
Niemand had dit zien aankomen, want Brendan kwam er altijd zelf weer bovenop.
Huisarts is lang gebleven om alles te regelen en ons te steunen.
We leggen Brendan op zijn kussen en dekken hem toe met zijn dekbed, Cheyenne is nog even bij hem gaan liggen zoals zij altijd even deed, het verschil was nu alleen dat zij nu niet aan haar haren werd getrokken. Brendan lag er zo mooi bij en je hoopte eigenlijk dat hij elk moment zijn ogen zou openen.
Gelukkig was Orlando toch nog snel gekomen en heeft hij met Brendan geknuffeld.
Ook Susan en Oma waren inmiddels aangekomen en Brendan is wat geknuffeld, maar dat was hij altijd al gewend onze knuffelbeer.
Nu alles gaan regelen met de begrafenisondernemer, op dat moment zet je alles op de automatische piloot.
Gelukkig had ik alles al op papier gezet hoe Brendan zijn crematie eruit zou moeten zien, en wat er op de rouwkaart zou moeten komen te staan.
Muziek met zijn alle uitkiezen en dan de muziek die wij toepasselijk vonden voor Brendan, want Brendan had zelf geen favoriete lied omdat hij doof was.
Ik raad iedereen aan om alles op papier te zetten voor de achterblijvers en niet te wachten tot je ziek bent, of onverwachts overlijd, de kostbare tijd dat je nog bij je kind of geliefde kan door brengen is zovele malen belangrijker.
Brendan werd in zijn eigen bed in zijn slaapkamer opgebaard.
Kleding met zijn alle uitgezocht en ik heb Brendan zelf aangekleed, wassen en scheren was niet meer nodig dat hadden wij s ”morgens al gedaan.
Onze lieve mooie stoere jongen lag er zo mooi bij!
Regelmatig loop je met zijn alle naar zijn kamer om Brendan nog even te knuffelen en een kus te geven op zijn mooie perfecte volle zoenlippen en dat tussen het geregel door en besef je nog steeds niet dat hij nooit meer wakker zal worden.
Kinderen die de enveloppen gaan schrijven voor de rouwkaarten, en ook hier weer heel belangrijk, ik had van te voren een lijst gemaakt met de namen en adressen naar wie de rouwkaarten gestuurd moeten worden.
Oma is naar huis gegaan want die moest weer terug naar haar hondje die nu alleen was.
Met al het verdriet en geregel belt Dr. M.A. Van M. arts-assistent van het AMC mij op, om ons te condoleren, nadat zij door haar supervisor was gebeld dat Brendan was overleden.
De manier hoe zij mij toesprak was zo koud en arrogant, ik kan mij nu voorstellen dat onze huisarts niet tot haar door kon dringen om Brendan te laten beoordelen.
Ik was zo boos en zei tegen haar u bent mede schuldig dat Brendan niet menswaardig is overleden, waarop zij weer op een arrogante toon antwoorde zo vindt u dat!
Ik dacht bij mij zelf ik moet dit gesprek beëindigen, want anders ga ik straks dingen zeggen wat niet netjes is en dat heb ik dan ook maar gedaan.
Haar supervisor had ik al gesproken Professor DR. H ook zo arrogante dokter, en hij zei tegen mij dat deze arts-assistent goed had gehandeld en hij verwees naar de brief van de cardioloog waar in stond dat Brendan in de palliatieve fase was, maar dat er niet humaan is gehandeld dat interesseerde hem natuurlijk niet.
De palliatieve fase was nog niet geregeld en al is een patiënt in de terminale fase wat Brendan nog niet was, dan hoor je ook te helpen om het lijden te verzachten.
Het is toch een kleine moeite om Brendan even op de SEH te ontvangen!
Hij wilde verdomme drinken, maar kon dat niet meer denkend door een obstructie in zijn keel.
De laatste keer dat hij op interne in het AMC was opgenomen was ons ook duidelijk door de internist verteld dat als Brendan weer zo ziek zou worden dat Brendan dan naar het AMC gebracht moet worden, omdat al zijn medische gegevens in de computer van AMC genoteerd staan en Brendan te complex is voor een ander ziekenhuis.
Wij zijn aan het rouwen en dan krijg je er dit ook nog bij, arrogante artsen die totaal geen medeleven tonen.
Eigenlijk verbaasd mij dat niet meer al die arrogante egotrippers van artsen na al die opnames in het AMC en andere ziekenhuizen. (op dit onderwerp kom ik nog terug in mijn andere blogs)
Er zijn uitzonderingen, maar die kan je op je vingers tellen.
De kinderen zijn allemaal blijven slapen en dat was voor iedereen een fijn gevoel, maar van slapen is niet veel gekomen.
Je stapt iedere keer je bed uit om even naar Brendan te gaan kijken, en dan zie je dat zijn bed open staat en wij waren dat niet gewend dus iedere keer had je de neiging om het bed dicht te doen, bang dat hij eruit zou vallen, maar door het koelapparaat was dit niet mogelijk.
Als wij af en toe vergeten waren zijn bed dicht te doen dan riep Brendan ons ook op zijn manier, en keek ons dan met zijn doordringende ogen aan, van hallo je bent mijn bed vergeten dicht te doen.
Dinsdagmorgen met zijn alle ontbeten, maar niemand kreeg een hap door zijn keel.
Langzaam aan kwamen de visites om te condoleren en Brendan zijn laatste groet te geven.
Wij hadden ervoor gekozen om doorlopend bezoek te ontvangen en daar hebben wij geen moment spijt van gehad, maar het was wel zwaar en druk.
Vriendinnen van mij die van ver kwamen een oude buurjongen van mijn moeder die was gekomen.
Oma die elke dag op en neer reisde van Rotterdam naar Zoetermeer.
Neefjes en nichtjes die met elkaar op de grond gingen zitten in Brendan zijn kamer en daar samen gehuild en gelachen hebben en oude herinneringen hebben opgehaald.
En dan aaide ze allemaal weer even door zijn haren.
Dit was voor ons zo fijn om te zien, want Brendan was een gezelschapsmens!
Zijn neef die eerst bang was voor de confrontatie met zijn overleden neef en na deze ervaring dat niet meer is.
De TV boven Brendan zijn bed aangezet met zijn favoriet DVD van onze laatste vakantie in 2013 in Orlando( Florida) en daar zijn de kinderen en wij nog steeds blij om dat wij toen zijn gegaan.
Soms bleven de mensen mee eten en gingen soms pas na 23:00 de deur uit en dan gingen wij ook weer slapen tenminste dat probeerde wij dan.
Trots op onze kinderen en Susan die alles draaiend hebben gehouden en die elke dag voor het ontbijt lunch en avond eten hebben gezorgd, voor de visite koffie hebben gezet en tussendoor ook nog voor de boodschappen hebben gezorgd.
Mijn volgende blog 3 a.s. dinsdag 7 april gaat over de dag dat wij voorgoed afscheid moeten nemen van onze dierbare Brendan.
De dag van de crematie.